آنگه که خود را یافتم

اروین یالوم، قصه‌گوی روایت‌های روان‌درمانی، کسی که زندگی خود را صرف پژوهش در روان انسان‌ها و کمک به «پرمعنا زیستن» انسان‌ها کرده است، این بار در میانه هشتاد و شش سالگی زاویه نگاه درمان‌گرانه‌اش را به سمت خود چرخانده و به بررسی ارتباطاتی پرداخته که در شکل دادن به «خود» درونی‌اش نقش داشته‌اند. او با به تصویر کشیدن آسیب‌پذیرترین بخش‌های درونی خود از زندگی شخصی‌اش پرده‌برداری می‌کند و در نهایت نه‌تنها قصد دارد آن‌چه را سال‌ها برای «پرمعنا زیستن» به دیگران تجویز کرده است به‌کار گیرد، بلکه خود با پایان اجتناب‌ناپذیر هستی کنار بیاید. یالوم، که یهودی‌زاده‌ای مهاجر است، در این کتاب از مبارزات و سختی‌های زندگی‌اش می‌گوید. او در محله‌ای فقیرنشین، مملو از سوسک و موش و جرایم، در واشینگتن دی سی بزرگ می‌شود و برای فروریختن حصار فقر و فلاکت به پزشکی روی می‌آورد. با موانع فرهنگی و نژادی حاکم بر مدرسه پزشکی استنفورد در دهه 60 میلادی مبارزه می‌کند و برای درک و فهم بهتر روان آدمی به پژوهش روی می‌آورد. او تک تک اقدامات انقلابی خود در زمینه روان‌درمانی گروهی و روان‌درمانی اگزیستانسیال را برمی‌شمارد و منشا روش‌هایی را که حاصل قرن‌ها حکمت و خرد متفکرانی بزرگ‌اند بازگو می‌کند. او از ایده‌های الهام‌بخش آثار اصلی خود از جمله «دژخیم عشق»، «وقتی نیچه گریست» و «انسان موجودی یک‌روزه» هم می‌نویسد. آثار یالوم، با تلفیق روانشناسی و فلسفه، بینشی نو در باب شرایط انسانی ارائه می‌دهند.